دستگاه‌های الکتروشوک، که به آن‌ها دفیبریلاتور نیز گفته می‌شود، وسایل پزشکی هستند که برای بازگرداندن ریتم طبیعی قلب در شرایط اورژانسی مانند ایست قلبی یا آریتمی‌های خطرناک استفاده می‌شوند. این دستگاه‌ها با ارسال شوک الکتریکی به قلب، به دپولاریزاسیون و رپولاریزاسیون سلول‌های عضلانی قلب کمک کرده و امکان بازیابی ضربان قلب را فراهم می‌آورند.

کاربردهای دستگاه‌های الکتروشوک
دستگاه‌های الکتروشوک در موارد زیر کاربرد دارند:

فیبریلاسیون بطنی: وقتی بطن‌های قلب به صورت بی‌نظم و سریع منقبض می‌شوند.
تاکی‌کاردی بطنی: ضربان قلب بسیار سریع که می‌تواند به ایست قلبی منجر شود.
کاردیوورژن: تصحیح آریتمی‌های قلبی که با دارو قابل کنترل نیستند.
تفاوت بایوفیزیک و مونوفیزیک
دستگاه‌های الکتروشوک بر اساس نوع شکل موجی که تولید می‌کنند به دو دسته تقسیم می‌شوند:

دستگاه‌های مونوفیزیک: این دستگاه‌ها جریان الکتریکی را تنها در یک جهت به قلب ارسال می‌کنند و معمولاً نیاز به انرژی بیشتری دارند.
دستگاه‌های بایوفیزیک: این دستگاه‌ها جریان الکتریکی را در دو جهت (رفت و برگشت) به قلب ارسال می‌کنند و انرژی کمتری نسبت به مونوفیزیک‌ها مصرف می‌کنند، که این امر خطر آسیب به سلول‌های قلبی را کاهش می‌دهد.
نحوه استفاده از دستگاه‌های الکتروشوک
برای استفاده صحیح از دستگاه‌های الکتروشوک، مراحل زیر باید دنبال شوند:

انتخاب ژول مناسب: بر اساس وضعیت بیمار و دستورالعمل‌های پزشکی.
شارژ دستگاه: دستگاه باید تا سطح انرژی مورد نیاز شارژ شود.
آماده‌سازی پدال‌ها: پدال‌ها باید با ژل رسانا پوشانده شوند تا انتقال انرژی بهتر صورت گیرد.
قرار دادن پدال‌ها روی قفسه سینه: یک پدال در سمت راست و فوقانی استرنوم و دیگری در فضای پنجم بین دنده‌ای در امتداد خط میان ترقوه‌ای قرار می‌گیرد.
تخلیه انرژی: پس از اطمینان از عدم تماس همه با بیمار، دکمه تخلیه فشار داده می‌شود تا شوک الکتریکی اعمال شود.